LU: Sam - Magia Umyslowa

Zachciało mi się naśladować komputerem tradycyjne media... okazało się to bardziej czasochłonne niż by się można było spodziewać. Ręcznie ołówkami, tuszem i węglem byłoby pewnie szybciej. Chociaż może wpadłabym na szalony plan zrobienia w dużych rozmiarach, więc i tak szybciej by nie było. No win situation.


No i co do treści, Sam po wejściu do sali znalazła najbardziej symboliczny symbol rodziny jaki można znaleźć - album ze zdjęciami. Czy była to dokładnie jej rodzina, którą miałaby, gdyby nie pożar, który nieumyślnie wywołała mając lat dziewięć, czy tylko jakieś randomowe obrazki poskładane przez salę... obie odpowiedzi są równie prawdopodobne. I to chyba nawet nie ma znaczenia. Sam i tak nie rozpoznałaby bliskich, nawet jeśli sala dogrzebałaby się do upchniętych głęboko, zapomnianych wspomnień. Im bardziej Sam wpatrywała się w fotografie, tym bardziej ten obraz zagnieżdżał się w jej umyśle jako realny i prawdziwy. Zaraz podniesie głowę i będzie w swoim pokoju, w którym mieszkała od niedawna. Wcześniej to był pokój jej starszej siostry, ale tamta niedawno się wyprowadziła, bo znalazła pracę na drugim końcu miasteczka i chciała tam mieszkać ze swoim chłopcem. Za chwilę po całym domu rozniesie się zapach pieczonych przez tatę świeżych bułeczek na kolację...

Po dłuższej chwili  coraz głębszego poddawania się wizji, Sam rozkleiła się jeszcze bardziej, przypominając sobie coś, co dobijało się do jej umysłu od prawie samego początku: jej inną rodzinę - cały posterunek policji, który przygarnął ją zaraz po wypadku. Wspomnienia z nimi (wszystkie. I te ciepłe i te smutne i obrażone i głupie) pozwolił jej się otrząsnąć i ostatecznie odrzucić oferowaną wizję idealnego rodzinnego życia.

Po wyjściu z sali, zdając relację, Sam popłakała się przed Zimem po raz kolejny. Takie to już mistrzowskie życie Zimie.